Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Θύμηση

Το νησί, ο χώρος, η παρέα, η ξεγνοιασιά, τα γέλια μας, η χαρά μας, η λαχτάρα μας για παιχνίδι, μάθηση και επικοινωνία, εκείνες οι στιγμές όταν ήμουν μέσα σ’ αυτές κάπου κάτι μου θύμιζαν. Νομίζω πως το βρήκα. Ήταν λίγο δύσκολο να το βρω καθώς ήμουν πολύ πολύ μικρό παιδάκι όταν το παρακολουθούσα και ο χρόνος έχει σβήσει τις εικόνες από τη μνήμη μου. Αλλά τα συναισθήματά μου και το σκίρτισμα της καρδιάς έχουν μείνει χαραγμένα. Και είναι νομίζω τα ίδια που είχα και στις Σπέτσες. Σας στέλνω ένα μικρό μέρος από την παιδική σειρά «Ο κήπος με τ’ αγάλματα» που κατάφερα να ξετρυπώσω.

http://www.paramithas.gr/2007/03/16/kipos_me_agalmata/

Σας φιλώ και περιμένω πως και πως να τα πούμε και πάλι από κοντά.

1 σχόλιο:

Βιργινία είπε...

Η επιστροφή στην παιδική ηλικία έχει πάντα μια γλύκα αλλά και μια μελαγχολία... Δε θυμάμαι καλά τη σειρά γιατί ίσως δεν την έβλεπα. Ζούσα στην Κρήτη τότε και ήμουν όλη τη μέρα έξω... όμως κάτι ιδιαίτερο ξυπνάει μέσα μου. Μαρία, ευχαριστώ...