Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Γιορτή


Σήμερα 21 Μαρτίου και ώρες 10:52- 00:00 η ποίηση μας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει σε τούτο το blog για την παγκόσμια ημέρα εορτασμού της. Αναρτήστε το αγαπημένο σας ποίημα ή τον αγαπημένο σας στίχο στο μπλογκ και η ποίηση θα χαρεί πολύ!Θα χαρεί δε πιο πολύ αν από τις 00:ο1 και εξής ανακαλύπτουμε πού κρύβεται κάθε φορά και την επισκεπτόμαστε καθημερινά απρόσκλητοι!



...Και η παραμικρή σταγόνα ζωής φέρνει μια τέτοια διαστολή στην ψυχή μου... Γ.Σεφέρης

6 σχόλια:

νελλη είπε...

Ποίηση: Δεν ήρθε κανείς στη γιορτή μου...
Σνιφ....

Γιώργος Αποστολίδης είπε...

Κορνίζα χωρίς φωτογραφία
τελευταία χάρη


Τραγούδησα γι’ αυτούς που έπεσαν
για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Τραγούδησα γι’ αυτούς που τυραννίστηκαν
για την ελπίδα του ανθρώπου.
Ας μου δοθεί σαν τελευταία χάρη τώρα
να πάρω ένα δρόμο απάτητο
να συναντήσω χωρίς φόβο το σκοτάδι
να πάψουν να με κυνηγούν σκιές
να βρω καινούρια γέφυρα
στη νύχτα που στύβει το φεγγάρι
και το πετάει μαδημένο
στις άδειες στέρνες των αιώνων.

Γιώργος Καφταντζής, Οι φωτογραφίες (2000)

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

αχ τα λόγισ μου μόλις που τσιμπάνε σα βελόνες
θα'θελα να καρφώνουν σα σπαθιά ή αλέτρια

Πάμπλο Νερούντα

Μαρία Ψαριανού είπε...

Όλοι μαζί…

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
του «περιβάλλοντος», της «εποχής».

Κώστας Καρυωτάκης

florentia είπε...

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς προσμένουμε τὸ θάμα
ποὺ ἀνοίγει τὰ ἐπουράνια κι εἶν᾿ ὅλα βολετὰ
προσμένουμε τὸν ἄγγελο σὰν τὸ πανάρχαιο δράμα
τὴν ὥρα ποὺ τοῦ δειλινοῦ χάνουνται τ᾿ ἀνοιχτὰ τριαντάφυλλα...
Ρόδο ἄλικο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μοίρας,
μόνο στὴ μνήμη ἀπέμεινες, ἕνας βαρὺς ρυθμὸς
ρόδο τῆς νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα τῆς θάλασσας... Ὁ κόσμος εἶναι ἁπλός.


(Σεφέρης, "Ερωτικός Λόγος")

Mary Kaldi είπε...

το φύλλο της λεύκας

έτρεμε τόσο που το πήρε ο άνεμος
ετρεμε τόσο πώς να μην το πάρει ο άνεμος
πέρα μακριά
μιά θάλασσα
ένα νησί στον ήλιο
και τα χέρια σφίγγοντας τα κουπιά
πεθαίνοντας την ώρα που φάνηκε το λιμάνι
και τα μάτια κλειστά σε θαλασσινές ανεμώνες.
έτρεμε τόσο πολύ
το ζήτησα τόσο πολύ
στη στέρνα με τους ευκάλυπτους
την άνοιξη και το φθινόπωρο
σ' όλα τα δάση γυμνά
θεέ μου το ζήτησα.

Γιώργος Σεφέρης.
Ημερολόγιο καταστρώματος Α'